Onze Sander streeft naar excellente docenten: we moeten allemaal een eerste graads, liefst academische opleiding gevolgd hebben. Want zeg nou zelf: een eerste graads docent: dat is pas een goeie docent!
Sander heeft het beste met ons en de leerlingen voor, denkt in de trant van: als ik nou maar eerste graders voor de klas zet, kan ik de klassen wel wat groter maken. Scheelt weer een aantal docenten en ….de kwaliteit is gegarandeerd.
Ik werk op een school die voor twee instituten in Nederland opleidingsschool is. Gemiddeld zo’n 25 studenten lopen op school rond als stagiair, als minor, als LIO. Goeie mensen: jong, enthousiast, vol passie voor leerlingen en vak.
En al die studenten komen met een opdracht van de opleiding waar ze studeren: “doe een opdracht rond de zorg op school”. Op een gegeven moment komen ze dan terecht bij de zorgcoördinator en krijg ik de vraag: wat doen jullie en hoe zit de structuur ervan in elkaar en wat kost dat en wie bemoeien zich ermee en hoe zit dat nou precies allemaal?
Als ik ze dan vertel wat we doen en wie en waarom en hoe en ze ook nog wat vertel over Passend Onderwijs, over welke en hoeveel leerlingen met een speciale ondersteuningsbehoefte (zo heet dat tegenwoordig) er rondlopen, met welke instanties er contact moet worden onderhouden, in welke overleggen we deelnemen, hoe dat ook alweer zit met het samenwerkingsverband, dat de gemeente een belangrijke rol speelt, enzovoort, zie ik die arme studenten wit wegtrekken. Daar wordt in de opleiding niet bij stil gestaan, daar hebben ze nog nooit van gehoord. Ik pleit dus voor veel meer aandacht in de opleiding voor bovenvermelde zaken, zonder dat we docenten gaan opleiden tot orthopedagogen in de dop. Met goed opgeleide docenten kan de kwaliteit van het onderwijs niet alleen verbeteren, maar worden ook alle leerlingen op school bediend en wordt bereikt wat Passend Onderwijs o.a. beoogt: handelingsgericht werken in de klas.
Want: ook door de invoering van Passend Onderwijs moet er geschoold worden. Veel docenten zouden wat kunnen leren over handelingsgericht werken, over psychopathologie in de klas, over klassenmanagement, over oplossingsgericht werken, over zelfreflectie en wat dies meer zij. Passend Onderwijs vergt op de werkvloer een investering. Maar ja, we zijn al zo druk met die grote klassen, met de inspectie die op onze vingers kijkt, met de bezuinigingen die maar voort woekeren, die lastige ouders, de vergaderdruk. Waar moet een gemiddelde docent de tijd, laat staan de motivatie vandaan halen? Want zelfs als hij wil, kan het eenvoudigweg vaak gewoon niet.
Ook hier pleit ik voor ruimte en tijd om de kwaliteit te bevorderen, om docenten tot hun kerntaak terug te laten keren. En die kerntaak is inclusief de vaardigheden die ik boven beschreef.
Ik schreef al eens een artikel over de opleiding tot zorgcoördinator en luidde daarin de noodklok. Ik zie dat een aantal bijscholingsinstituten wel zijn best doet, maar dat zorgcoördinatoren van hun werkgever niet de gelegenheid krijgen. Ook hier: investeer in kwaliteit!! Er komt op korte termijn zoveel op de school af waarin de zorgcoördinator de spil is, dat ondersteuning in de vorm van opleiding noodzaak is.
Annemiek Gerrist schreef de bundel Het volume van een logé (Amsterdam, De Bezige Bij, 2014), waaruit een paar regels die een prachtig beeld van de school geven:
alles wat ik zie, dacht de vrouw, ben ik zelf
ze wist niet of dit haar huis was
of dat dit een huis was dat haar het gevoel gaf dat ze thuis was
Deze column schreef Martenjan Poortinga voor het tijdschrift Bij de les, juni 2014
De zorgcoördinator in positie 